Είδα (και άκουσα) το Γκαλά Βέρντι στο Καλλιμάρμαρο

Η πρώτη παράσταση που είδα στην Όπερα κοριτσάκι μικρούλα με τη γιαγιά μου ήταν η ‘Μποέμ’. Έκλαψα και πλάνταξα στο φινάλε όπως η Μιμί πεθαίνει αγκαλιά με τον αγαπημένο της και το ροζ της σκουφάκι. Ήθελα να ζήσουν, να παντρευτούν και να κάνουν τρία παιδιά – συμβιβαζόμουν και με δύο.

Από τότε ξεκίνησε το πάθος μου με την όπερα. Κι όπως αρκετοί από μας που την αγαπούμε, έχω κι εγώ μια αντιπάθεια να το πω, καχυποψία να το πω για τα γκαλά με εκείνα τα ποτ πουρί από διάσημες άριες.

Άριες πιασάρικες, ‘εμπορικές’ έχουν μεγάλη ζήτηση στο αγοραστικό κοινό. Ανάρπαστα γίνονται τα συνήθως πανάκριβα εισιτήρια τόσο στους μουσικόφιλους, όσο και στους κοσμικούς.

Τα γκαλά είναι ένας εύπεπτος τρόπος να ‘κατέβουν’ οι μεγάλοι μουσουργοί στις πλατείες των λυρικών θεάτρων, ενώ αποτελούν παράλληλα και ένα χρήσιμο εργαλείο διαφήμιση μεγάλων χορηγών πολυτελών κυρίως ειδών – όπως τα ρολόγια Rolex για παράδειγμα.

Ομολογώ πως πηγαίνοντας το Σάββατο στο γκαλά, μια ανησυχία για τον ήχο στο Καλλιμάρμαρο την είχα. Δεν υπάρχει πιο ακατάλληλος χώρος από το αχανές στάδιο, που αλλοιώνει και καταπίνει φωνές και ορχήστρες. Βάλε κι έναν αέρα που φύσαγε με κέφι τρελό και σκέψου τώρα πώς έφτανε ο ήχος ως εμάς.

Αυτό ήταν το βασικό ελάττωμα μας κατά τα άλλα εξαιρετικής εκδήλωσης. Κι ήταν πραγματικά τραγικό για όλους εμάς που κατακλύσαμε το στάδιο (8.000 θεατές ζωή να ‘χουμε) για να απολαυσούμε μια once in a lifetime εμπειρία. Αλήθεια, πόσοι έχουν το προνόμιο να ακούσουν δυο θηριώδεις ντίβες όπως η Άννα Νετρέμπκο και η Ανίτα Ρατσβελισβίλι ερμηνεύουν Αϊντα δίπλα δίπλα;

Η Ρατσβελισβίλι μάς είχε μαγέψει και πέρσι στη Ρωμαϊκή Αγορά, με ένα ρεσιτάλ που σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και με τη συμμετοχή της Ορχήστρας της ΕΛΣ.

Όσο για την Νετρέμπκο, τη μεγαλύτερη εν ζωή σοπράνο στο κόσμο, πρώτη φορά την παρακολουθήσαμε στην Ελλάδα: συνήθως παίρναμε τα βουνά για να την απολαύσουμε.

Την είχα δει στο Royal Opera House του Λονδίνου μια φορά στην Τραβιάτα και άλλη μία στη Δύναμη του Πεπρωμένου. Όμως τώρα εδώ στο Καλλιμάρμαρο, έμοιαζε πιο ώριμη από ποτέ. Πληθωρική θεατρίνα, άνοιγε τη φωνή της σαν πολύχρωμη βεντάλια κι αγκάλιαζε όλο το στάδιο.

Και οι τέσσερις αοιδοί ήταν εξαιρετικοί. Και οι δυο κυρίες και ο Δημήτρης Πλατανιάς – αυτός ο βαρύτονος-γάντι που εφαρμόζει τέλεια σε όλους τους ρόλους, αλλά και ο τενόρος Γιουσίφ Εϊβάζοφ.

Στον τελευταίο να σταθούμε λίγο. Ο Εϊβάζοφ είναι ένας καλλιτέχνης που ελάχιστοι κι ελάχιστα τον είχαμε σε υπόληψη: μάς έκανε καχύποπτους ο γάμος του. Θεωρούσαμε ότι η προβολή του είχε να κάνει περισσότερο με τον γάμο του με την Νετρέμπκο και λιγότερο με τα φωνητικά του χαρίσματα. ‘Ο κύριος της κυρίας’ τον αποκάλεσε ο φίλος Γιώργος Σαρηγιάννης που τελικά κι εκείνος εντυπωσιάστηκε όπως όλοι μας από την λυρική του δεινότητα.

Ο ΕΪβάζοφ ήταν η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς κι αποθεώθηκε από το κοινό. Αυτόφωτος, δυναμικός, κέρδισε τα όποια στοιχήματα είχε βάλει πρωτίστως με τον εαυτό του.

Εξαιρετική η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τον Φιλίπ Ωγκέν κατόρθωσε το ακατόρθωτο: να μην την καταπιεί (εντελώς) ο χώρος που την φιλοξένησε.

Μπράβο στην ΕΛΣ για την άψογη διοργάνωση: τόσες χιλιάδες κόσμος κι ούτε συνωστισμός σημειώθηκε, ούτε σπρωξίδι. Μπήκαμε όλοι ήσυχα και συντεταγμένα, τηρήσαμε τις αποστάσεις κι οδηγηθήκαμε στις θέσεις μας από το ευγενικό προσωπικό. Τις μάσκες δεν τις βγάλαμε ούτε στιγμή. Γενικά τα τελευταία χρόνια, η Λυρική έχει μια παράδοση στην άψογή διοργάνωση εκδηλώσεων και συναυλιών. Εύγε για το καλαίσθητο πρόγραμμα, εύγε για την τήρηση της ώρας έναρξης.

Υ.Γ. Ας μη μιλήσουμε για τους δήθεν εντυπωσιακούς φωτισμούς των άδειων κερκίδων. Τόσο όμορφη βραδιά, ας μη χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Info

Σε καιρούς δύσκολους με πανδημίες και μεταλλάξεις να εφορμούν απρόσκλητες στη ζωή μας, οι θεατρόφιλοι και μουσικόφιλοι μπορούν άφοβα να εμπιστευτούν την ΕΛΣ και το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου όπου με ευλάβεια τηρούνται τα μέτρα και ο σεβασμός στον θεατή είναι το πρώτο ζητούμενο στις παραστάσεις τους.